Yunusa la kamfaa Yaawe la balafaa to
1 Bari ñiŋ maŋ Yunusa kontaani muumeeke, a naata kamfaa. 2 A ye Yaawe* daani ko, “Yaawe, fo m maŋ ñiŋ ne fo nuŋ, kabiriŋ m be nuŋ suwo kono? Ñiŋ ne ye a tinna n tariyaata ka bori ka taa Tarisi. Ŋa a loŋ ne ko, i hiinanteeyaata le, aduŋ i ye balafaa soto le, i la kamfaa maŋ tariyaa, bari i la kanoo semboo ka tu warariŋ ne, Alla meŋ ka tariyaa yamfa la. 3 Saayiŋ Yaawe, m bondi duniyaa, kaatu ŋa faa, wo le fisiyaata n ye baluwo ti.” 4 Bari Yaawe ye a jaabi ñiŋ ne la ko, “Ite ye muŋ kamfaa daa le soto?”
5 Yunusa fintita, a taata sii saatewo tilibo maafaŋo la. A ye jembereŋo dadaa a faŋo ye jee, a siita a dubeŋo koto, ka i lamoyi meŋ be ke la Ninewe. 6 Bituŋ Yaawe Alla la yaamaroo kaŋ, fiifeŋo falinta Yunusa kunto, fo a si a so dubeŋo la, a si bo bataa kono. Wo fiifeŋo la kuwo naata Yunusa kontaani baake le. 7 Wo saamoo, kabiriŋ fanoo keta, Alla la yaamaroo kaŋ tumboo ye wo fiifeŋo domo, bituŋ a norota. 8 Kabiriŋ tiloo wulita, Alla ye foño kandoo bondi naŋ tilibo karoo la fo Yunusa lafita ketu la, feŋ teŋ fo tiloo la finjaloo meŋ be tilindiŋ a kuŋo to. Bituŋ feŋ ne maŋ diyaa a ye nuŋ fo saayaa. A ko, “Ŋa faa, wo le fisiyaata n ye baluwo ti.”
9 Bari Alla ko a ye ko, “I ye muŋ daliila le soto ka kamfaa ñiŋ fiifeŋo la kuwo la?” Yunusa ko a ye ko, “N kamfaabaata le, n lafita le faŋ ka faa.”
10 Bari Yaawe ko a ye ko, “Ñiŋ fiifeŋo la kuwo ye i dewuŋ ne, i maŋ a fii, aduŋ i maŋ a topatoo. Ñiŋ fiifeŋo menta suuto kiliŋ ne, aduŋ a faata wo saamoo, hani wo a la kuwo ye i dewuŋ. 11 Bari moolu mennu be Ninewe, ì siyaata moo wuli keme niŋ wuli muwaŋ ti le, mennu maŋ ì bulubaa niŋ ì maraa bo ñoo to, aniŋ daafeŋolu fanaa. Fo ñiŋ saatee baa la kuwo maŋ ñaŋ na n dewuŋ na baŋ?”
شكوى يونان
1 وساءَ ذلِكَ يونانَ كثيرا، فغضِبَ 2 وصلَّى إلى الرّبِّ وقالَ: «أيُّها الرّبُّ، قُلتُ وأنا بَعدُ في بلادي إنَّكَ تفْعلُ مِثلَ هذا، ولذلِكَ أسرعتُ إلى الهَربِ إلى تَرشيشَ. كُنتُ أعلمُ أنَّكَ إلهٌ حنونٌ رحومٌ بطيءٌ عنِ الغضَبِ، كثيرُ الرَّحمةِ ونادمٌ على فِعلِ الشَّرِّ. 3 فالآنَ أيُّها الرّبُّ خُذْ حياتي مِنِّي، فخيرٌ لي أنْ أموتَ مِنْ أنْ أحيا». 4 فقالَ لَه الرّبُّ: «أيحقُّ لكَ أنْ تغضبَ؟»
5 وخرجَ يونانُ مِنَ المدينةِ، وجلسَ شرقيَّ المدينةِ ونصَبَ هُناكَ مظلَّةً وجلَسَ تَحتَها في الظِّلِّ، حتّى يرَى ما يُصيـبُ المدينةَ. 6 فأعدَّ الرّبُّ الإلهُ يقطينةً فا‏رتَفَعَت فَوقَ يونانَ ليكونَ على رأسِهِ ظِلٌّ يُنقِذُهُ مِنَ الأذَى، ففرِحَ يونانُ باليقطينةِ فرَحا عظيما. 7 ثُمَّ أعدَّ اللهُ دُودةً عِندَ الفجرِ في الغَدِ، فضربتِ اليقطينةَ فيَبِسَت. 8 فلمَّا أشرقتِ الشَّمسُ أعدَّ اللهُ ريحا شرقيَّةً‌ حارَّةً، فضربتِ الشَّمسُ على رأسِ يونانَ فأُغميَ علَيهِ، فطلبَ الموتَ لنفسِهِ وقالَ: «خيرٌ لي أنْ أموتَ مِنْ أنْ أحيا».
9 فقالَ اللهُ ليونانَ: «أيحقُّ لكَ أنْ تغضبَ مِنْ أجلِ اليقطينةِ؟» فأجابَ يونانُ: «يحقُّ لي أنْ أغضبَ إلى الموتِ». 10 فقالَ الرّبُّ: «أشفقتَ أنتَ على اليقطينةِ الّتي لم تـتعبْ فيها ولا ربَّيتَها، وإنمَّا طلَعَت في ليلةٍ ثُمَّ هلَكَت في ليلةٍ 11 أفلا أُشفِقُ أنا على نينَوى العظيمةِ الّتي فيها أكثرُ مِنْ مئةٍ وعشرينَ ألف نسْمةٍ لا يعرِفونَ يمينَهُم مِنْ شِمالِهِم‌، فَضلا عَنْ بَهائِمَ كثيرةٍ؟»