Yunusa la kamfaa Yaawe la balafaa to
1 Bari ñiŋ maŋ Yunusa kontaani muumeeke, a naata kamfaa. 2 A ye Yaawe* daani ko, “Yaawe, fo m maŋ ñiŋ ne fo nuŋ, kabiriŋ m be nuŋ suwo kono? Ñiŋ ne ye a tinna n tariyaata ka bori ka taa Tarisi. Ŋa a loŋ ne ko, i hiinanteeyaata le, aduŋ i ye balafaa soto le, i la kamfaa maŋ tariyaa, bari i la kanoo semboo ka tu warariŋ ne, Alla meŋ ka tariyaa yamfa la. 3 Saayiŋ Yaawe, m bondi duniyaa, kaatu ŋa faa, wo le fisiyaata n ye baluwo ti.” 4 Bari Yaawe ye a jaabi ñiŋ ne la ko, “Ite ye muŋ kamfaa daa le soto?”
5 Yunusa fintita, a taata sii saatewo tilibo maafaŋo la. A ye jembereŋo dadaa a faŋo ye jee, a siita a dubeŋo koto, ka i lamoyi meŋ be ke la Ninewe. 6 Bituŋ Yaawe Alla la yaamaroo kaŋ, fiifeŋo falinta Yunusa kunto, fo a si a so dubeŋo la, a si bo bataa kono. Wo fiifeŋo la kuwo naata Yunusa kontaani baake le. 7 Wo saamoo, kabiriŋ fanoo keta, Alla la yaamaroo kaŋ tumboo ye wo fiifeŋo domo, bituŋ a norota. 8 Kabiriŋ tiloo wulita, Alla ye foño kandoo bondi naŋ tilibo karoo la fo Yunusa lafita ketu la, feŋ teŋ fo tiloo la finjaloo meŋ be tilindiŋ a kuŋo to. Bituŋ feŋ ne maŋ diyaa a ye nuŋ fo saayaa. A ko, “Ŋa faa, wo le fisiyaata n ye baluwo ti.”
9 Bari Alla ko a ye ko, “I ye muŋ daliila le soto ka kamfaa ñiŋ fiifeŋo la kuwo la?” Yunusa ko a ye ko, “N kamfaabaata le, n lafita le faŋ ka faa.”
10 Bari Yaawe ko a ye ko, “Ñiŋ fiifeŋo la kuwo ye i dewuŋ ne, i maŋ a fii, aduŋ i maŋ a topatoo. Ñiŋ fiifeŋo menta suuto kiliŋ ne, aduŋ a faata wo saamoo, hani wo a la kuwo ye i dewuŋ. 11 Bari moolu mennu be Ninewe, ì siyaata moo wuli keme niŋ wuli muwaŋ ti le, mennu maŋ ì bulubaa niŋ ì maraa bo ñoo to, aniŋ daafeŋolu fanaa. Fo ñiŋ saatee baa la kuwo maŋ ñaŋ na n dewuŋ na baŋ?”
Mécontentement de Jonas, et reproches de l’Éternel
V. 1-11: cf. Jé 20:7-9, Jé 14-18. (Ps 103:8-14; 145:8, 9.) Lu 15:28, etc.
1 Cela déplut fort à Jonas, et il fut irrité. 2 Il implora l’Éternel, et il dit: Ah! Éternel, n’est-ce pas ce que je disais quand j’étais encore dans mon pays? C’est ce que je voulais prévenir en fuyant à Tarsis. Car je savais que tu es un Dieu compatissant et miséricordieux, lent à la colère et riche en bonté, et qui te repens du mal. 3 Maintenant, Éternel, prends-moi donc la vie, car la mort m’est préférable à la vie. 4 L’Éternel répondit: Fais-tu bien de t’irriter? 5 Et Jonas sortit de la ville, et s’assit à l’orient de la ville, là il se fit une cabane, et s’y tint à l’ombre, jusqu’à ce qu’il vît ce qui arriverait dans la ville. 6 L’Éternel Dieu fit croître un ricin, qui s’éleva au-dessus de Jonas, pour donner de l’ombre sur sa tête et pour lui ôter son irritation. Jonas éprouva une grande joie à cause de ce ricin. 7 Mais le lendemain, à l’aurore, Dieu fit venir un ver qui piqua le ricin, et le ricin sécha. 8 Au lever du soleil, Dieu fit souffler un vent chaud d’orient, et le soleil frappa la tête de Jonas, au point qu’il tomba en défaillance. Il demanda la mort, et dit: La mort m’est préférable à la vie. 9 Dieu dit à Jonas: Fais-tu bien de t’irriter à cause du ricin? Il répondit: Je fais bien de m’irriter jusqu’à la mort. 10 Et l’Éternel dit: Tu as pitié du ricin qui ne t’a coûté aucune peine et que tu n’as pas fait croître, qui est né dans une nuit et qui a péri dans une nuit. 11 Et moi, je n’aurais pas pitié de Ninive, la grande ville, dans laquelle se trouvent plus de cent vingt mille hommes qui ne savent pas distinguer leur droite de leur gauche, et des animaux en grand nombre!